Akwen X

Jedno z najbardziej niestabilnych wód na całej planecie, a przynajmniej tak zwykło się określać to miejsce. Głównym powodem takiej opinii są wysokie fale, sięgające nawet do 15 metrów wysokości. Dodatkowo cały akwen ma bardzo niską temperaturę, a to dlatego, że granicy z terenami Lodowej skorupy. Akwen X stanowi swoistą barierę, ponieważ dzięki swojej niestabilności, nie dochodzi do jego zamrożenia, co za tym idzie planeta w dalszym ciągu może utrzymywać swoją ciekłą naturę.

Libero pływała sobie spokojnie aż natrafiła na tą dziwną granicę z lodem. Nie przejęła się tym wpływając spokojnie do akwenu jednak zaraz porwały ją wielkie fale. Na początku pisnęła przestraszona jednak zaraz zaczęła się po prostu śmiać. Kiedy fala była w najwyższym punkcie wytężyła swoje siły i wyskoczyła w górę niczym torpeda! Wyskoczyła na dobre pięć metrów w górę żeby po tym okręcić się parę razy i wpaść gładko do wody prawie nie wywołując żadnego chlupotu. Stwierdzając że to właściwie dobra zabawa kontynuowała swoje figle w wodzie nie zwracając nawet uwagi na jej temperaturę.

Echo powoli stąpał po lodowej granicy, zastanawiając się czy Tokiki odbudują swoją populację. Na szczęście pierwsza kolonia nie wyglądała na zagrożoną, więc pewnie wkrótce odzyska swoje siły. Niemniej pozostaje mu czekać, aż okolica znowu będzie tętnić swoim spokojnym życiem.
On natomiast przyszedł tutaj, bo dostrzegł pewną znaną sobie istotę, która zamieszkiwała jego planetę. Gdyby nie to, że czuł się zmęczony po ostatnich wydarzeniach z całą pewnością już zacząłby ją ganiać i się droczyć, ale tym razem jedynie wszedł do wody i z wolna płynął w jej kierunku.

Libero bawiła się w najlepsze skacząc z wysokich fal prosto do wody. Czasami nawet nie starała się nie rozbryzgiwać wody przez co woda była wyrzucana pod ciężarem jej ciałka. Po dłuższym czasie przestała się bawić odpoczywając sobie po prostu w wodnej toni. Z daleka zauważyła twórcę planety na której to zamieszkała. Podpłynęła do niego radośnie i paręnaście razy szybko okrążyła. Mogło to wywoływać zawroty głowy jeśli ktoś chciałby cały czas śledzić ją wzrokiem. W końcu zatrzymała się obok Echo i otarła pyszczkiem o jego. Nie umknęło jej uwadze że jej przyjaciel wygląda na zmęczonego.
-Coś się stało?- Spytała dźwięcznym głosikiem który rozniósł się w wodzie delikatnym echem.

Echo spojrzał na bawiącą się w wodzie Libero. Nie miał ochoty psuć jej zabawy, z resztą teraz musiał skupić się na odpoczynku. Siłą woli sprawił, że woda wokół nieco uformowała się w coś na kształt tronu, którym mógł sterować, chociaż twór nie wyglądał na zbyt wyrafinowany, a to za sprawą zmęczenia twórcy. Niemniej Libero sama podpłynęła, wyglądała na zaciekawioną stanem manifestacji.
- Wiesz... Moje życie nie jest wyjątkowo proste. Tokiki prawie wyginęły, więc jeśli możesz coś dla mnie zrobić, to ich przez jakiś czas nie jedz. Chciałbym, żeby znowu swobodnie pływały po morzach i oceanach. - Powiedział to dość zmęczonym głosem. Wyraźnie czuł osłabienie niedawną anomalią.

Słysząc słowa Echa istotka skrzywiła się delikatnie. Przecież one były takie dobre. No ale mus to mus nie chciała bowiem żeby jej ulubiona przekąska wyginęła. Cóż to by była za strata!
-No dobrze- Powiedziała lekko naburmuszona układając się wygodnie na nogach Echa. Tak to ona mogła odpoczywać! Choć bycie kołysaną przez prądy wodne też było naprawdę miłe i odprężające.
-Co takiego się dokładnie stało? Widziałam jak ten węgorz gdzieś leci- Powiedziała zaciekawiona unosząc łepek w górę i patrząc na stwórce planety z zaciekawieniem.

Echo delikatnie głaskał drobną Libero, ze spokojem przyjmując do wiadomości, że na jakiś czas pozostawi Tokiki w spokoju.
- Ostatnia anomalia przyniosła ze sobą pewne bardzo agresywne stworzonko, które uznało Tokiki za idealny cel. Gość nie chciał się mnie słuchać, ale na szczęście Węgorz pomógł mi... Pewnie już niedługo wróci, to ogromny żarłok, wiesz? - Mówiąc te słowa jakby wywołany, na niebie pojawił się majestatyczny Węgorz. Z pewnością wkrótce Echo pójdzie z nim porozmawiać o tym co się stało, ale najważniejsze, że już wrócił.

Zamruczałam zadowolona kiedy ojczulek tej planety zaczął mnie głaskać. Słuchałam co ma do powiedzenia nie przerywając ani razu.
-Wiem wiem- Powiedziałam uśmiechając się radośnie. Na niebie zauważyłam węgorza i podskoczyłam na nogach Echo wskazując jednym kopytkiem w górę.
-Widzisz! Już jest i chyba się gdzieś najadł- Stwierdziłam przy okazji cichutko się śmiejąc i w końcu siadając spokojnie. Zamachałam parę razy ogonkiem na boki ukazując jeszcze bardziej swoją radość ze względu na powrót węgorza który chronił tą planetę przed pijawkami.